Next generation

Next generation

Tussen mijn 7e en 8e verbreedde mijn horizon zich in rap tempo. Tot dan bestond mijn leven uit Pippi Langkous en Barbapapa. Ineens wilde ik alles weten over voetbal en muziek. Ik vrat het.

Maar ik werd niet echt verwend. Ok, Ajax versloeg Feyenoord met 8-2. Dat was me wat, voor mij en mijn beste vriendje. De Dolly Dots stegen naar nummer 1 met Love Me Just A Little Bit More. Het maakte indruk. Nationale zaken, daar moest ik het mee doen.

Nu zijn mijn zoons Luuk en Stijn 8 en 7. Wat ben ik jaloers. Precies in de periode dat hun wereldbeeld per dag groter wordt, wint het Nederlands Elftal van Frankrijk en Duitsland. “Papa, dat zijn de laatste twee wereldkampioenen, dus is Nederland nu de beste!” Ajax veegt in de Champions League eerst Real Madrid en dan Ronaldo van de mat. “Real is toch de beste club van de wereld papa? Dan is Ajax dat nu!” En Duncan Laurence wint zomaar het Eurovisie Songfestival. “Nu zijn we kampioen liedjes zingen!”

Het mooie is; Luuk en Stijn vinden dit allemaal volkomen normaal. Ik wist in 1988, toen ik toch alweer 12 jaar oud was, dat de EK-titel van Oranje en de Europa Cup 1-zege van PSV uitzonderlijk waren. Voor mijn kinderen zijn droomscenario’s die werkelijkheid worden de standaard.

Ik zeg dat ik jaloers ben, maar om eerlijk te zijn ben ik de gelukkigste papa van Nederland. Wat een feest om te zien hoe je kinderen net zo breed lachen als Frenkie de Jong. En hoe ze de puntentelling van het Songfestival de volgende ochtend via Uitzending Gemist beleven. Bij iedere Douze points worden vuisten gebald alsof er net een bal de kruising in is gejaagd.

Ik kijk naar mijn twee stralende mannetjes op hun roze wolk. Borst vooruit, bal aan de voet, de hele zomer lang Arcade zingend. Zo van: wij komen uit Nederland, wij kunnen iedereen aan! En ik denk: moet ik ze vertellen dat dit niet het echte leven is?

Nee! Natuurlijk ga ik ze dat niet vertellen. Het is zoals mijn generatie iedere twee jaar opnieuw hoopt, dat ‘we’ kampioen kunnen worden, omdat het toen in ‘88 is gelukt. Ook al weten we beter. En hoe mijn generatie iedere winter weer droomt van de Elfstedentocht. Want die was er namelijk twee keer achter elkaar, toen wij klein waren en van papa al om 5 uur ‘s nachts uit bed mochten om te kijken.

Wij hopen en dromen. Mijn mannetjes weten het zeker. Niks buitengewoons is onmogelijk. Wie weet maakt het van Luuk de nieuwe AndreĢ Kuipers en van Stijn de Minister President van het jaar 2048. Precies op het moment dat het land smacht naar iemand met de echte winnaarsmentaliteit. Met de paplepel ingegoten. Door Frenkie en Duncan.

 


Reacties

WhatsApp us!